pięćdziesięciolatki

tajga_77

Zgierz jako miasto został po raz pierwszy odnotowany w dokumencie z 1231 r. znanym z oryginału, jako Sguyr.

Nazwa miasta ewoluowała w historii od Zcgey, Signe, Sger, Zger, Szgers, Szgherz, Szger, Sgers, Sgerz, Zgyerz, Sgyerz, Szgierz, Zgyerzs, Zgyer, Shegrz, Szegrze, Zegrz, aż po współczesny - Zgierz.
Sama nazwa Zgierza oznacza miejsce zgorzałe, miejsce palenia ogni ofiarnych, miejsce po wypalonym lesie. Zgierz, tak jak inne miasta przeżywał kolejne etapy rozwoju. O jego bogatej przeszłości można dowiedzieć się z historii lub kalendarium. Ślady historii widoczne są do dzisiaj. Szczególnie wyraźnie zaznaczył się wiek XIX. Do dzisiaj zachował się pierwotny układ miasta oraz pojedyncze budowle wyróżniające się ciekawą formą i wystrojem. W krajobrazie architektonicznym Zgierza występuje bardzo wyraźny podział na stare i nowe miasto, widoczny w jego rozplanowaniu i zabudowie. Najstarsza część miasta położona jest na wzgórzu obok kościoła Św. Katarzyny charakteryzuje się nieregularnymi ulicami o różnej szerokości. Zabudowa tej części miasta jest w zdecydowanej części XIX-wieczna. Odmiennie wygląda Nowe Miasto. Zaplanowane w całości w latach 1821-23, w układzie podporządkowanym zasadom symetrii. Ten rejon Zgierza jest dokumentem czasów tworzenia przemysłu włókienniczego w Polsce i osiągnięć miasta w tej dziedzinie działalności gospodarczej. Duży zespół tzw. domów tkackich w centrum Zgierza stanowi świadectwo fali osadnictwa sukienniczego z połowy XIX w. Ta racjonalnie zaprojektowana dzielnica była wzorem planowania urbanistycznego dla pozostałych miast i osad fabrycznych okręgu łódzkiego XIX w.

Dzisiaj miasto klasyfikuje się w grupie średniej wielkości miast polskich i liczy ponad 58.000 mieszkańców. Rozlokowany na powierzchni 42,3 km2 leży w centrum Polski, w dolinie rzeki Bzury.